Racheltje into the Amazone

Vanuit Ilha GrandenamenDwanna en ik samen de speedconnection naar Rio de Janeiro van waaruit ik door ging naar het vliegveld en Dwanna nog een nachtjein RIO zou verblijven.Deze speedconnection zou 2.5 uur duren. Eerst moesten we een stukje met de boot afleggen en daarna met een busje, op het water begon het al te regenen en later kwam er zelfs nog onweer bij, niet echt een prettige tocht op de boot.De rit in de bus duurdeme te lang en op een gegeven moment vroeg ik de chauffeur waar het vliegveld was, aan zijn non-verbale houding werd meteenduidelijk dat hij niet wist dat ik naar het vliegveld toe moest. We waren inmiddels Rio ingereden en ik werd nu toch wel een beetje nerveus. Als een dolle keerdehij om. In Zuid-Amerika rijden ze als malloten, doorgetrokken streep of niet, links of rechts inhalen, het maakt allemaal niets uit. Als passagier kan je maar beter even je ogen sluiten.
Na 3.5 uur eindelijk aangekomen op het vliegveld verliep het inchecken vrij soepel. s´Nachts om 2 uur landde ik in Manaus, beetje spannend allemaal zo weer voor het eerst in je eentje. Nu was het zoeken naar mijn eigen naambordje. Voorheen vroeg ik me altijd af wie er nou op zulke bordjes afkwamen, nu behoorde ik daarzelf toe. Drie mensen van de tourorganisatie stonden me op te wachten en brachten me gelukkig veilig naar het hostel.
Na alles te hebben gesorteerd voor de amazone lag ik om half 5 in mijn bedje en moest ik de volgende ochtend om7 uur alweer op. Ons groepje bestond uit 4 personen. Allereerst gingen we per boottaxi de Rio Negro over en vervolgens werden we door een busje opgepikt om de amazone in te gaan. Vervolgens werden we weer met een klein bootje vervoerd naar onze locatie.
Ik had voor een dorm betaald maar er werd mij verteld dat ik de private room voor dezelfde prijs kreeg.Ik reageerde blij maar later kwam de achterdocht, niets is voor niets hier in Brazilie. Want waar zou ik datin hemelsnaam aan verdiend hebben om mijneigen kamertje te krijgen.

Deze dagenhebben we tussen de piranjas gezwommen. Het is niet gevaarlijk in deze tijd van het jaar,omdat het water nu zo´n 15 meter hoog staat en de piranja´s zich onderaan bevinden vanwege de lage temperatuur. Het water zal nog zo´n 10 meter gaan stijgen de komende paar maanden.Voor het avondmaal aten we piranjas, rijst, aardappelen en groente. Daarna aligators en dolfijnen gespot, deze zijn geadopteerd vanuit het zoutwater.Onze 65-jarige gidsdie alsinds zijn dertiende dit werk deed wist alles leuk en interessant te vertellen,wat een kennisheeft die vent. Ook hebben we wandelingen gemaakt door de jungle, veel uitleg gekregen over de verschillende planten en dieren die er rond zwerven. We hebben een nacht in hangmatten geslapen (dit omdat het nietveilig is op de grond vanwege eventuele slangen). Wehebben de sterrenhemelbekeken en de vogels om6 uur s´ochtends horen en zien ontwaken, prachtig!Daarnaast hebben we een bezoekje gebracht aaneen native huis. En ook was het leuk en indrukwekkend omhet schooltje te zien waar de ´amazone´ kinderen naartoe gaan.
Het was een leuk bescheiden groepje waar ik mee optrok, ik heb heerlijk kunnen genieten van de rust van de natuur, kortom; het waren heerlijke dagen. In de avonden kwamen alle groepen gezellig samen. Na lang te kletsen zijn we er natuurlijk ook nieuwsgierig naar wat iedereen betaald voor deze tour, de Brazilianen betaalden minder in vergelijking met de Europeanen en Amerikanen.
Daarna heb ik nog een dagje alleen inManaus doorgebracht, echt een smerige rivierstad.Terwijl mensen in Brazilie aan Dwanna nog weleens de weg vragen wordt aan mij nu regelmatig gevraagd of ik verdwaald ben, ben dan ook 1 van de weinige blanke vrouwenin deze stad. Tijdens mijn weekje alleen zie ikeen groot contrast ten opzichte van het zuiden van Brazilie.Veel meer armoede ener is meer te zien van de kolonisatie en ook is het minder toeristisch.

Na Manaus ben ik doorgevlogen naar Belem van waaruit ik per bus naar Sao Luis (de hoofdstad van maranhao) ben doorgegaan, daar heb ik een paar nachten in het historische centrum doorgebracht. Een prachtige koloniale stad waar zowel de Fransen, Portugezen en Nederlanders hun sporen achterlieten in de 17e eeuw. Nadat de Fransen en Portugezen de stad innamen, hebben de Nederlanders even geheerst van 1641-1645.Leuke smalle en steile straatjes met mooie herenhuizen. Sao Luis behoort nu tot de lijst van werelderfgoed van de UNESCO.
Ik heb deze dagen doorgebracht met twee braziliaanse meiden, samenhebben wehet stadje verkend en de tweede dag hebben we nog op een eiland doorgebracht. Het was nogeven spannend om terug te komen op vastewal. Mensen vanhet eiland hadden namelijk voorrang op ons en omdater s´ochtends geen boot is gegaan was het nu dus extra druk.Uiteindelijk mochten we op het allerlaatste moment mee op een overvolle boot. Na een kwartier bleek dat de boot de verkeerde kant opging vanwege de zware mist en regen, de schipper had het niet gezien!Wij bedachten al scenario´s voor wat te doen als dezeboot zou zinken. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal weer goedgekomen, wel is de boot nog tegen een zandbank opgevaren, maar goed. In Brazilie moet je alles nemen zoals hetkomt, vooral geen zorgen maken! ' Don´t worry, be happy!'
Ook lekkergeshopt metmijn braziliaanse vriendinnetjes.Wanneer zij voor mijvragen wat iets kost is de prijs aanzienlijk lager dan wanneer ik mijn Europeaanse gezichtje laat zien, de prijs wordt meteen opgevoerd. Zeker ook weer hier in het noorden wordt er meer onderscheid gemaakt.

Na Sao Luis doorgegaan met de bus naar Fortaleza waar ik Dwanna weer zou ontmoeten van waaruit we doorgegaan zijn naar het plaatsjeJericoacoara waar we onze laatste daagjes lekker rustig aan hebben gedaan!

Brasil.......la la la la la la

Na ons laatste bericht hebben we weer heel wat afgebust door Brazilie. Vanuit Iguazu hebben we de nachtbus genomen richting Florianopolis, de hoofdstad van de staat Santa Catarina. Dit keer zijn we per taxi de grens over gegaan omdat ergeen andere mogelijkheden waren. De bussen vanuit Argentinie gaan namelijk niet de grens over, zo zijn we op heel wat bijzondere manieren de grens over gegaan. S'avonds rond een uurtje of 20:00 stapten we in de bus. Kwalitatief gezien een hele andere bus dan we gewend waren na onze avonturen in Argentinie, deze bus kon zo in een versie van de griezelbus. Alle lichten gingen meteen uit en de lampjes boven ons deden het niet, elk hobbeltje op de weg was te voelen. Na een paar uur werden we wakker gemaakt, alle lampen gingen aan en er liep een man door de bus, er stond iets van douane geschreven op zijn shirt, we wisten niet wat er ging gebeuren. Alles moest open en geinspecteerd worden, tassen, prullenbakken, de koelkast enz. Het gaf ons een beetje een vreemd gevoel omdat we al veel eerder de grens over waren gegaan en we hier de reden niet van snaptena Achteraf bleek er ookiets gestolen te zijn, wat de buschauffeur ons midden in de nacht liet weten maar veel meer dan dat kwamen we ook niet te weten.Goed begin van onze kennismaking met Brazilie

In Florianopolis hebben we een aantal heerlijke dagen gehad, we zaten niet in de grote stad zelf maar op een eiland waar je prachtige wandelroutes kan afleggen en er zijn er heerlijke stranden. ´s Avonds zijn we wezen stappen met een grote groep mensen uit het hostel. We hebben kennis gemaakt met de lokale dansen en muziek en een avond hebben we Saint Patricks day gevierd. Ja ja een Irisch feest in Brazilie, hele belevennis met veel groen en Guines bier!

Na Florianopolis zijn we doorgegaan naar de stad waar het allemaal gebeurd,RIO de Janeiro!
Rio, de stad die een van de grootste feesten ter wereld organiseert, carnaval. De stad van uitgaan, voetbal, de favela´as, een stad waar7.5 miljoen mensen wonen. Dag 1 zijn we naar het beeld van Christus de Verlosser geweest op de 710 meter hoge corcovada. Daarna hebben we op het strand van copacabana de zon zien ondergaan. Vanwege de torenhoge gebouwen verdwijnt de zon al tegen 5 uur achter deze gebouwen. De volgende dag zijn we het centrum ingegaan, dat was even schrikken, een heel ander aangezicht in vergelijking met de wijken Copacabana en Ipanema. Zoveel daklozen die er over de gehele straatlengte liggen, hele families. We zijn het centrum snel uitgelopen en naar de wijk Santa Theresa gegaan, deze wijk bevindt zich boven op een berg. Echt schattig, met allemaal locale barretjes en een heel ontspannen sfeertje. Boven op het dak van een huis stond een meisje coctails te maken en hebben we lekker zitten genieten van een caparinha met uitzicht over de stad, prachtig. ´s Avonds zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest, een belangrijke wedstrijd die Flamengo moest spelen in het stadion wat gebouwd is in 2007voor de olympische spelen van 2016. Voetbal in Brazilie is weer eens iets anders, iedereen gaat totaal uit zijn dak, er wordt vuurwerk afgestoken en de roddels over de braziliaanse voetballers lijken nog sappiger dan de party´s en prive´s van Nederland. Dat ze nog kunnen voetballen na al de mega feestenin de favella! Dit was echt super gaaf om mee te maken. Na de wedstrijd barste de bom en moest de politie te paard erbij te pas komen, de kant waar wij zaten stond in eerste instantie voor maar in de laatste minuut scoorde de tegenpartij waardoor het 2-2 werd, het gevecht moest dus buiten uitgevochten worden. Meteen na de wedstrijd zijn we snel per busje afgevoerd uit deze wijk en teruggebracht naar ons hostel.

Na Rio zijn we doorgegaan naar Ihla Grande, een eiland zo´n 3 uur van Rio vandaan. Onderweg ontmoeten we een engelse zuster die met ons mee is gereisd naar het eiland, daar aangekomen werden we opgevangen door een van de vele jongens die je naar een hostel of pousada brengt. Hoeften we gelukkig niet onze zware backpack door de zandstraatjes te tillen. Ilha Grande is echt een prachtig eiland waar geen auto´s rijdens alleen maar zandstraatjes zijn en mooie heldere stranden. We zijn naar een strand geweest wat tot de toptien mooiste stranden ter wereld behoort! Zo mooi helder blauw water! Daarnaast hebben we een hike gemaakt van 4 uurdoor het tropische bos door de bergen naar watervallen en stranden. Een hele klim maar dan zie ook een stukje mooi natuur! En we hebben gekayad om het eiland. We verbleven in een klein hostel voor 8 mensen waar we met 5 tot 8 vrouwen verbleven veelal uit europa, dus overdag lekker zonnen en wandelen en ´s avonds met zijn allen gezellig een drankje door samen met nog wat vrienden van het eiland. Erg gezellige en mooie tijd dus op dit paradijselijke eiland! Hierna hebben Dwanna en Rachel voor eenruime weekafscheid genomen.
Rachel is de amazone van Brazilie in geweest terwijl Dwanna via de kust van Brazilie verder is gegaan richting Fortaleza waar we elkaar weer hebben ontmoet.

Binnen 10 dagen 3 landen. Argentinie-Uruguay-Argentinie-Brazilie

¡hola! vanuit het mooie Brazilie,

Het is al weer even geleden dat we wat hebben geschreven, maar de eerste beste computer die we hadden hebben we dan ook maar tot onze beschikking genomen.

Het was een bijzondere ervaring om per boot de grens te passeren tussen Argentinie en Uruguay. In Uruguay hebben we onze reis een keer op een hele andere manier aangepakt. In het plaatsje Colonia hebben we twee Zweedse mannen ontmoet en een Canadese vrouw met haar zoontje van 4, waar we mee besloten om samen rond te reizen per auto.
We zijn eerst met zijn 6en naar Montevideo (hoofdstad) gegaan, per bus, waar we een nachtjein een hostel verbleven met3 etages hoge stapelbedden. Rachel en Dwanna werden allebei verbannen naar de bovenste verdieping, alwaar we ons amper durfden om te draaien, omdat we bang waren omvan deze flat af te donderen. Zeker Rachel want als we samen slapen ligt Dwanna altijd boven

Een dagje weer in zo´n grote stad was wel weer naar ons avontuur in Buenos Aires even voldoende.
Vanuit Montevideo vertrokken we dan met zijn6-eninclusief al onze bepakking in een degelijke stationwagon.
De eerste nacht hebben Rachel en Dwanna nog een keer lekker gekampeerd in het gezelschap van een zwerm muggen, terwijl de rest van de groep na ons te hebben verlaten bij het kampvuur, lekker in een huisje sliepen.
We zijn langs de kust wezen tourenwaar we zijn gestopt in Punta del Este, het Monte Carlo van Uruguay.Daar hebbenwe lekker de middag doorgebracht aan het strand en zandkastelen gebouwd, want dat ben je wel enigzins verplichtwanneer je een 4-jarig mannetje mee als gezelschap hebt. Vervolgens zijn we doorgereden naar Punta Diablo waar we 2 nachten verbleven in een prachtig hostel. Punta Diablo is compleet afgelegen, het centrum bestaat uit een paar karige winkeltjes waar omheen in de duinen allemaal strandhuisjes liggen, echt een heerlijk rustoord!
Laatste dag met de groep in 1x terug gekregen naar Montevideo waar we gelukkig gelijk over konden stappen op de bus richting Salto, het stadje van waaruit de meeste mensen de grens overgaan naar Argentinie. Zo zijn we in 1 dag van oost naar zuid en vervolgens naar het noorden gereden, heftige dag dus voor ons.

De volgende dag hebben we de bus genomen naar Parana, een stadje in Argentinie. We hoopten weer lekker te kunnen kamperen, maar dat verhaal bleek letterlijk en figuurlijk in het water te vallen. De camping die we in de Lonely Planet hadden gevonden bleek niet meer te bestaan en was compleet ondergelopen met water. Vervolgens zijn we doorgegaan naar een andere camping, iets buiten de stad maar dit bleek ook geen succes. Geen hond te bekennen op de camping, en de politie waarschuwde ons voor criminaliteitgedurende de nachten.Na4 uur te hebben geslenterd om een overnachtingplaatsje te vinden besloten weom in de stad in een hostel te zoeken, met succes.
Parana was niet echt een indrukwekkende stad. Na Parana zijn we doorgereisd met de nachtbus naar Iguazu, bij voorbaat al 1 van onze highlights.
Iguazu heeft namelijk 1 van de grootste en mooiste watervallen van de wereld. Dit beamen wij volledig, echt heel indrukwekkend en mooi. We hebben de watervallen van bovenaf en van onderen kunnen bekijken (de foto's spreken voor zich).
De dag hebben we een jungletocht ondernomen waarbij we per vrachtwagen het woud werden ingebracht, alleen de rit naar de jungle was al mooi. Maar daarna werd het nog veel spannender op een enorme hoogte. We zijn een trapje op 25 meter hoogte geklommenin een boomwaarna we werden vastgesnoerd aan een kabelbaan, waar we een tocht van 400 metertussen de bomen hebben afgelegd, beetje eng maar super gaaf!! Ondertussen begon een echte tropische regenbui waarna we met z´n allen weer de jeep in zijn gegaan terwijl niet eens iedereen deze attractie meer kon doen omdat er bomen naar beneden vielen. Daarna was er een wandeling waarbij je aan de overkant van de rivier Paraguay kon zien, aardig wat landen al gezien dus. De trip eindigde bij een waterval waarvan wegingen abseilen, beetje glibberig en nat maar wel weer een leuke nieuwe ervaring. De weg terug kon wel in een scène van Indiana Jones, omdat de wegen al modderig waren en helemaal waren ondergeregend slipte de vrachtwagen van links naar rechts, van deze leuke verrassing waren we niet op de hoogte.
Momenteel regent het al 2 dagen pijpenstelen, echte enorme tropische regenbuien hier maar we vermaken ons super in ons grote hostel met een groot zwembad. Lekker s´avonds zwemmen met z´n allen onder het genot van een wijntje. En dat terwijl we in de hostels voor minder dan 10 euro kunnen slapen per nacht. Brazilie zal helaas iets duurder gaan worden.

Zondag zijn we vertrokken met de bus naar Brazilie, weer een compleet ander land vol verassingen en avonturen.

Reis met ons mee naar de foto's.
Dwanna & Rachel

Buenos Aires

Goedemorgen voor ons, goedemiddag voor jullie, daar zijn we weer!

Na ons wijnavontuur kwamen we `s ochtends vroeg aan in het bruisende Buenos Aires (BA), nog half in coma zijn we de taxi ingestapt (een half uur voor 4 euro) richting ons hostel in de wijk Palermo. Dit is een van de meest trendy wijken van BA, veel hippe barretjes, restaurantjes, de mooiste winkeltjes en mooie parken. We hebben deze 6 dagen van alles ondernomen. Veel parken bezocht, natuurlijk konden we het museum en het graf van Evita niet overslaan. Museum was indrukwekkend, veel geleerd over het leven van Evita, maar het graf was nog vele malen indrukwekkender. Een cementory midden in de stad, met complete grafhuisjes waar de kisten gewoon voor het raam stonden, beetje eng en morbide gevoel. Het was nog even zoeken naar Evita zelf ondanks dat het zeer toeristisch was. De begraafplaats was net een doolhof.
Verder hebben we veel gewandeld en zijn we veel wijken afgestruind. De tango is net zoals wordt gezegd, vol overgave, passie en discipline wordt de tango op pleinen gedanst. En natuurlijk konden we een echte tangoshow niet missen, een complete dinnershow! De tangodans was echt geweldig maar we waren vooral ontroerd door de volksmuziek uit Zuid-Argentinie, Patagonia!

In BAsprekenwe met José af, die we eerder tijdens ons fietsavontuur hadden ontmoet. Hij woont momenteel in Buenos Aires en heeft ons een deel van de stad laten zien. Hij heeft ons meegenomen naar een goede parrilla, typisch argentijns restaurant. Onder het genot en een mals stuk vlees en een heerlijke malbec hebben we uren zitten kletsen, zo brachten we 2 culturen wat meer bij elkaar.
Voor het eerst zijn we naar de bioscoop geweest. Het was een hele onderneming om een Engelse film te vinden, alles wordt hier namelijk gesynchroniseerd. Een van de redenen dat er in deze landen zo slecht engels gesproken wordt. De film was echt ontroerend, Desde mi cielo!
Uitgaan isin zo`n enorme stad als deze ook een hele onderneming. De eerste keer zijnwe er op eigen houtje op uit gegaan, Amerika`s club werd ons geadviseerddoor de hosteleigenaar. Dit bleek uiteindelijk een iets te uitbundige club op seksueel gebied te zijn, en een van de meest louge clubs van BA.
De volgende avond heeft Josezich over ons ontfermt en ons naar een hippe nachtclub gebracht.Daar waren veel jonge meiden die door mannen die voor de deur stonden werden uitgekozen,dat schijnt in veel clubs in BA zo te gaan.Dit stond ons tegen, maar omdat José zoveel moeite voor ons had gedaan hebben we toch een poging gewaagd. Zonder te hoeven smeken kwamen we na 1 keer vragen gelukkig al binnen.

Zaterdag wasvoor ons wel een heftige dag vanwege de aardbeving in Chili. We hoorden het`sochtends vroeg van het thuisfront waarnawe de hele dag geschrokken naar de tv hebben gekeken. We zijn net recentelijk in al deze plaatsen geweest zoals Concepcion en Santiago. Het lijkt erop datalle mensen die we daar hadden ontmoet en die er wonen in orde zijn.

Maandagmiddag zijn we met de ferry vanaf BA de grens overgegaan naar Colonia (Uruguay).

Liefs Dwanna& Rachel

Wijn is fijn en meer wijn is beter

Hallo allemaal,

Het heeft weer even geduurd, maar we hebben nu toch even de tijd gevonden om een stukje op onze weblog te schrijven.
Op de titel van ons reisverslag komen we later nog even op terug maar eerst beginnen we bij het begin, de fietstocht van 3 dagen.

Op de eerste dag van onze fietstocht hadden we om 9.00 uur ´s ochtends het gevoel er helemaal klaar voor te zijn. Ieder uitgerust met fietstassen van 22 liter en daarboven op een tent, waren we klaar voor het grote avontuur. Eerst hebben we 7 kilometer over een drukke weg naar de ferry afgelegd, waarna we heerlijk een uur hebben zitten genieten op het dek van de boot. Maar het echte werk begon toch echt in het national park, waar we onze zware fiets eerst 10 trappen moestenoptillen. We dachten nog even we zijn verkeerd, maar dit bleek toch echt de bedoeling te zijn.
Daarna hebben we intens genoten van de route die dwars door het bos liep over boomwortels, heuvels, kuiltjes en veel zand. Maar aan het eind van het park bleek dat met de fiets de trap af nog zwaarder was dan de trap op. Als klap op de vuurpijl mochten we aan het einde van het park ook nog eens de entree betalen (wij nederlanders begrepen niks van deze vreemde constructie).
Na voedsel te hebben ingeslagen voor ruim een dag, hebben wij onze route vervolgd over een drukke asfaltweg, waar de auto´s je bijna van de sokken reden. Na deze weg te hebben overleefd hebben wij ons tegoed gedaan aan een heerlijke lunch met uitzicht op een meer in het dal. Wat ons daarna stond te wachten, overtrof onze verwachtingen. Dat de dirt-road zwaar en stoffig zal zijn wisten we, maar zo zwaar en stoffig hadden we niet verwacht! Er leek geen einde aan te komen en er kwam inderdaad ook geen einde aan.
Aan het eind van de eerste dag moesten we 19 kilometer
over de dirt-road afleggen om bij onze kampeer plek aan te komen. Hier hebben we uiteindelijk 3 uur over gedaan, en dan hebben we nog flink doorgetrapt.
Wat een hel, hoestend door de stofwolken van de auto´s fietsen, waarbij je geen hand voor ogen zag en je het zweet uitbrak, omdat je bang was om over de stenen uit te glijden.
Na een heerlijk nachtje in onze tent te hebben geslapen begonnen we de volgende dag vol goede moed aan de overige 30 kilometer van de dirt-road. We hadden gelukkig geen last van de stof, want het regende de hele dag. Deze dirt-road eindigde in een klim van 4,5 kilometer, waar we een argentijn op sleeptouw hebben meegenomen, omdat hij er geen heil meer inzag. Aan de top van de berg kreeg hij op de laatste meters van de dirt-road een klapband, arme man. Onze mannelijke held Stephan, heeft hem geholpen met de band te plakken, terwijl wij ondertussen de tent gingen opzetten voor de nacht. Stephan, kwam niet op de camping met één argentijn, maar met 5. Zij hadden Stephans remmen gemaakt die onderweg kapot waren gegaan.
De argentijn had ons getipt dat dit nog de enige camping was die een warme douche en maaltijd had. Voor het eerst sinds onze campeer ervaringen, hadden we een warme douche, heerlijk. En na een warme maaltijd waren we weer wat aangesterkt.
De volgende ochtend zijn we bij tijds op pad gegaan, omdat we wisten dat het in de middag flink kon gaan regenen. Dit bleek inderdaad het geval te zijn en de laatste 20 kilometer hebben we door de stromende regen gefietst. We hadden geen gevoel meer in ons lichaam en moesten een half uur onder de douche staan om weer een beetje op temperatuur te komen. Achteraf hoorden we dat de argentijnen, die later waren vertrokken er een stuk slechter aan toe waren en één was opgenomen in het ziekenhuis met onderkoelingsverschijnselen. Dat was heftig om te horen.
Deze reis hebben we ´s avonds met zijn drieën bourgondisch afgesloten, waarna we afscheid namen van Stephan.

Ondertussen hebben we er al weer 2 nachtbussen van intotaal 35 uur erop zitten, waarbij we een stop van 3 dagen hebben gemaakt in Mendoza. Deze plaats staat bekend om de wijnvelden (85% van de wijnproductie uit argentinie komt hiervandaan)
We hebben een dagje paard gereden en een hele dag besteed aan de wijnvelden van Mendoza

.
Intotaal hebben we 10 glazen wijn geproefd, 30 kilometer gefietst en heerlijk gelunchd.
Wat valt die rode wijn zwaar!
We hebben net aan de nachtbus kunnen halen naar Buenos Aires, waar we gelijk in slaap vielen.

Tot de volgende blog!

Argentine here we are!

Hallo allemaal!

Zo te horen is het weerin Nederland nog steeds koud, ijzig en ligt er nog een pak sneeuw.
Ondertussen genieten wij weer volop na een aantal dagen regen in het zuiden van Chili, van de zon.

Na Pucon zijn we afgereisd naar het afgelegen dorpje Lanco om daar een paar dagen te camperen. De eigenaar van de camping was een vriend die we in Santiago leerden kennen en die ons uitnodigde om een paar dagen te komen camperen op zijn camping. Deze afgelegen plekken blijven ons boeien en aanspreken want zo krijg je wat te zien van de verborgen schoonheden van Chili. Na een dorpsfeest werden we meegenomen om 1:00 s´nachts naar het huis van de neef van de eigenaar van de camping. De barbeque werd voor ons aangezet en we hebben weer wat mogen proeven van de chileense cultuur.

Na Lanco zijn we afgereisd naar Puerto Montt als tussenstop om vanuit daar naar Patagonia te gaan. Een aantal dagen hebben we doorgebracht in een klein dorpje genaamd Hornopiren. De regen kwam helaas met bakken uit de lucht vallen waardoor we weinig hebben kunnen zien van deze schone natuur. We werden er depri van!

Daarom zijn we na een paar dagen snel vertrokken naar Argentinie. Het was voor ons een bijzondere busreis, we zijn lopend de grens over gegaan midden in de bergen, ook een hele ervaring. In bariloche aangekomen ontmoeten we nederlandse jongen in een restaurant en hij vertelde over een heel mooi hostel dat voorheen een hotel was op de 10e verdieping met een prachtig uitzicht over het stadje Bariloche en een prachtig meer. Hij heeft niets teveel gezegd. We zijn met z´n 3tjes opgetrokken, gezellig wezen stappen en we hebben een paar dagen geleefd als echte bourgondiers, heerlijke culinaire hoogstandjes gemaakt in de comfortabele keuken van ons hostel.

Omdat ook Patagonia zich in Argentinie bevindt besloten we om het gebied per mountainbike af te door te crossen. We hebben met z´n 3t jes een fenomenale mooie route afgelegd langs meren, bergen en weilanden gedurendede hele dag. Lekker lunchen met borrelhapjes op een bergtop. De bergen opklimmen was loeizwaar maar eenmaal aangekomen op de top konden we met een snelheid van 60kilometer per uur weer naar beneden racen. We vonden deze ervaring zo geweldig dat we hebben besloten om dinsdag met z´n 3tjes een tocht van 140 km gedurende 3 dagen te gaan afleggen met de mountainbike bepakt met volledige uitrusting om s´nachts te camperen in de bergen. Dus dat wordt genieten!

We hopen dat het weer voor jullie wat beter gaat worden.....!

Tot snel....

Een week vol verrassingen!

¡Hola familia y amigos!

Inmiddels zijn we zo`n 11 uur verwijderd van Santiago en hebben we zelf al uren in de chileense bussen doorgebracht.
Onze reis vanuit Valparaiso vervolgde we naar Concepcion, een aardig stadje, bekend om de universiteit en de mijnen in het dorpje Lota wat vlakbij is. Met bouwhelm en licht op liepen we een kleine kooilift in die ons 100meter onder de grond bracht. We begrepen echter geen woord van wat de Spaanse gids vertelde. Al met al hebben we wel een uur onder de grond doorgebracht, spannende ervaring (foto`s staan op de Weblog).

Hoe meer we naar het zuiden trekken hoe mooier de natuur om ons heen wordt...

Na Concepcion zijn we door gegaan richting la Balsa, we hadden begrepen van een kennis in Santiago dat daar een groot festival zou zijn, dat wilden we natuurlijk niet missen.....zo gezegd, zo gedaan. Vanuit Parral hoopte we met de bus in La Balsa terecht te komen. Deze trip naar dit`dorpje`bleek niet zo gemakkelijk te zijn...La Balsa bevindt zich midden in de bergen en is eengehucht bestaande uit drie hutjes(het staat niet eens oponze kaart)waar maar 1 bus per dag naartoe gaat...die we dus net missen die dag! En wat nu?

Het hele dorp is snel op de hoogte van onze plannen en van verschillende kanten wordt ons een lift aangeboden, weliswaar proberen ze je ook echt enorm af te zetten..Dwanna ontmoet een vriendelijk stel die aanbiedt ons erlaat in de middag heen te brengen. We besluiten het aanbod aan te nemen enwachten vervolgens de hele middag op het stel datnooit komt opdagen.Gefrustreerd en machteloos zitten we daar, de hele dag op een bankjete wachten, te wachten en te wachten.......Eèn van de buschauffeurenhoort van ons verhaal en biedt ons een gratis ritjeaan naar een stadje zo`n 30 km van LaBalsa vandaan enzegt dat de politie daar ons mogelijk naar la Balsa wil brengen. Webesluiten deze uitdaging aan te gaan, we hebben water en wijn en we hebbenimmers net een tent gekocht die we altijd nogoveral kunnen opzetten...In de bus vragen we onszelf al af hoe er een groot festival kan zijn in de middle of nowhere waar je alleen maar kan komen via smalle zandweggetjes langs de bergen. Uiteindelijk worden we voor het politiebureau afgezet en de vriendelijke, meegaande buschauffeur legt het verhaal uit aan deze heren. Ze konden ons misschien later op de avond naar La Balsa brengen. Totdat1 van de politieagenten ons mededeelt dater helemaal geenfeest is en dat het een vals bericht is op internet. Oeps.....met politiewagen en al worden we gedropt op de dichtstbijzijnde camping zodat we de volgende dag om 7:30 de enige bus kunnen nemen die er gaat op een dag....Een camping in de middle of nowhere waar je kan genietenvan een prachtige waterval op de achtergrond. Daar zetten we ons tentje op. De Chilenen op de camping zijn echt gastvrij, dus de 2 dagen (die we uiteindelijk besloten om te blijven, omdat het zo mooi was) werden we geheel voorzien van eten, thee en andere dingen, echt super lief. Ondertussen moesten we dus ook flink oefenen met ons Spaans want niemand sprak engels. Echt lachen, woord voor woord leerden we gesprekken voeren. Soms is gewoon doen de beste manier om iets te leren. En ondertussen wordt ook gelijk je uitspraak verbeterd, handig. De dag erop zijn we de omgeving gaan verkennen en zijn we door de bergen wezen wandelen en in ons lingerie setje een afgelegen meer in gedoken. Dat is pas echt pure vrijheid en genieten, eigenlijk gewoon onbeschrijfelijk.

De volgende ochtend om 7.30 al weer de bus terug genomen(kregen een lunchpakketje mee van de zoon van de eigenaresse van de camping, super lief) via Parral naar chilian en door naar Pucon.

PUCON

Pucon is een toeristisch plaatsje, wat iets wegheeft van een ski oord in Zwitserland of Frankrijk, tussen de bergen en meren in.

We zijn nu drie dagen in Pucon. Gisteren zijn weom 3 uur s`ochtends opgestaan om de vulkaan van Pucon te beklimmen. Na maar 3 uurtjes slapen waren we onderweg in een piepklein busje met 12 man die allemaal als doel voor ogen hadden de top van de vulkaan te bereiken niet wetende wat hen te wachten stond. We hadden voor deze vroege tocht gekozen omdat we dan de enige groep waren en niet met tientallen mensen tegelijk en de zonsopgang konden meemaken.Daar gingen we dan, volledig bepakt en aangekleed als een professionele hicker. Er werd ons verteld dat de tocht naar de top 4 uur in beslag zou gaan nemen, dit werden er uiteindelijk 5.5 uur. Het eerste stukje was goed te doen maar Dwanna had last van een loszittende schoen waardoor ze blaren kreeg. Na een uur wandelen werd ze behoorlijk duizelig en liep als een dronken tor de berg op. Na 1.5 uur besloot ze om af te haken omdat het niet meer verantwoord was. Je merkte dat veel mensen moeite hadden met deze tocht en hier niet geheel op berekend waren waardoor er nog twee mensen afhaakten.
Rachel is dapper verder naar boven geklommen maar de laatste paar uur naar de top waren echt afzien. Steeds heb je het gevoel dat je er bijna bent en dan blijkt het nog twee uur te zijn. De laatste 4 uur liep je over een smal ijzig en steil pad waarbij je letterlijk in de afgrond keek. Wat ze een toerist wel niet aandoen, ze hebben de mensen hier niet goed op voorbereid. De tocht bestond 5.5 uur echt alleen maar uit klimmen en ploeteren. Eenmaal op de top aangekomen was daar dan eindelijk die zucht van opluchting en de lava lucht sloeg zwaar op Rachel`s longen waardoor ze de tijd op de top hoestend heeft doorgebracht als een zware astma patiënt. Boven viel het uitzicht toch een beetje tegen in tegenstelling tot het uitzicht wat ze had op de terugweg heeft bewonderd. Van binnen kon Rachel wel lachen toen ze alle hickers op de terugweg tegenkwam die nog een hele weg te gaan hadden, wat iedereen zich waarschijnlijk niet realiseerde. Het leukste stukje was het glijden naar beneden door de sneeuw (zie foto`s). Het geeft wel een enorme kick om dit te hebben gedaan.

In de tussentijd bracht Dwanna haar ochtend door in het ziekenhuis om haar duizeligheid en vermoeidheidsklachten eens aan te pakken. Met haar Spaanse boekje opzak probeerde ze haar klachten duidelijk te maken. Hele ochtend is ze op sleeptouw genomen door een vroedvrouw, onderzoeken gehad en uiteindelijk een echo door een dokter die bij binnenkomst en weggaan een dikke zoen en knuffel gaf waar ze helemaal perplex van stond. Ook de vroedvrouw gaf een dikke zoen toen ze het ziekenhuis verliet. Iedere Chileen die we ontmoeten knuffelen en zoenen ons, na een tijdje begint dit te wennen.

Vandaag een relaxdagje en gaan we onze reis verder uitstippelen. Morgen weer een actieve dag waarbij we gaan raften! We houden jullie op de hoogte van onze spannende verhalen en avonturen.

Iedereen bedankt voor alle lieve en leuke berichtjes. Het doet ons goed om wat te horen van het thuisfront.

Knuffel uit Chili

Ps. Dwanna kan door voor een Zuid-Afrikaan en Rachel is inderdaad flink verbrand deze dagen

Cultuurshock binnen Chili

¡Hola!

Nosotros estamos bien.

Onze eerste week in Chili zit erop, de cursus heeft ons goed gedaan. Daar kwamen we dan op maandagochtend in de klas. De dag ervoor kwamen we erachter datde school bovenons hostel zat, wat een toeval, we kondendus elke ochtend rollend uit bed komen.Na de eerste twee uur werden we al meteen over geplaatst naar een andere groep omdat ons niveau te laag lag. Daar zaten we dan uiteindelijk, met z´n drietjes(wij en Chelsea uit Nieuw Zeeland)in de klas in een kamertje van 5vierkante meter.

De grammatica is er deze week helemaal ingestampt. Het enige probleem is nog dat we werkwoorden niet kunnen combineren met zelfstandige naamwoorden omdat ons vocabulair nog niet zo groot is. Maar het begin is er en gelukkig komen we met gebaren, mimiek en geluiden ook heel ver, het is net party & go. Onze leraar, 40 jaar, net gescheiden en terug uit Amerika kon de druk van drie meiden op 5m2 gelukkig aan en bleef elke keer weer geduldig. Erg gelachen tijdens de lesuurtjes
Na onze lessen gingen we vaak s´middags bergen beklimmen die midden in Santiago stonden en waarbij je al gauw6km moest afleggen om de top te bereiken. En anders zaten we heerlijk te genieten in een parkje met onze benen bengelend in het water. Je kunt je dus voorstellen dat we al aardig zijn bijgekleurd met de brandende zon op ons tedere huidje.

De avonden is het hostel waren erg gezellig, elke avond draaide er een DJ lekkere muziek en wij hingen rondom de bar te kletsen en te dansen met elkaar. Er was zeker een goede sfeer aanwezig deze week.

Laatste avond in Santiago hebben we samen gevierd, met de lekkerste sushi die we beiden ooit hebben gegeten, aan het modernste en hipste plein in Santiago. Daarna zijnwe in deze wijk met een hele groep wezen stappen.

Zaterdagochtend was het dan toch echt tijd om Santiago te verlaten en onze reis te vervolgen naar Valparaiso waar ze dit weekend carnaval vierden. Met hoge verwachten reisden we voor het eerst in ons levenaf naar de Pacific Ocean. Daar aangekomen hebben we nog net een slaapplekje kunnen vinden in de ghetto van Valparaiso.

Zaterdagavond hebben we achter de schermen low budget geswingd op chili´s bekendste latijns amerikaanse muziek, echt geweldig!

Vandaag een sight seeing gedaan. Deze stad staatop de unesco wereldgoedlijst, maar echt waar, wat een vervallen bende. Er zijn hele mooie gebouwen maar die staan ook letterlijk op instorten. We zijn schichtig om ons heenkijkend een berg op geklommen waar een wijk tegenaan gebouwd is, bang om beroofd te worden.

Maar veel hadden we deze dagen niet op zak. Daar gingen we,opweg naar het huisje van Pablo Nuerda. Eenmaal bovenaan gekomen was het uitzicht wel geweldig. Gelukkig zijn we weer veilig naar beneden gerold, zo steil was het.

We zijn blij dat we morgen dit ´prachtige´stadje weer mogen verlaten

Morgen vertrekken we naar een wonderbaarlijk gedeelte van Chili, het zuiden!

Foto´s volgen snel...

Buenos dias

Dwanna en Rachel