¡Hola familia y amigos!

Inmiddels zijn we zo`n 11 uur verwijderd van Santiago en hebben we zelf al uren in de chileense bussen doorgebracht.
Onze reis vanuit Valparaiso vervolgde we naar Concepcion, een aardig stadje, bekend om de universiteit en de mijnen in het dorpje Lota wat vlakbij is. Met bouwhelm en licht op liepen we een kleine kooilift in die ons 100meter onder de grond bracht. We begrepen echter geen woord van wat de Spaanse gids vertelde. Al met al hebben we wel een uur onder de grond doorgebracht, spannende ervaring (foto`s staan op de Weblog).

Hoe meer we naar het zuiden trekken hoe mooier de natuur om ons heen wordt...

Na Concepcion zijn we door gegaan richting la Balsa, we hadden begrepen van een kennis in Santiago dat daar een groot festival zou zijn, dat wilden we natuurlijk niet missen.....zo gezegd, zo gedaan. Vanuit Parral hoopte we met de bus in La Balsa terecht te komen. Deze trip naar dit`dorpje`bleek niet zo gemakkelijk te zijn...La Balsa bevindt zich midden in de bergen en is eengehucht bestaande uit drie hutjes(het staat niet eens oponze kaart)waar maar 1 bus per dag naartoe gaat...die we dus net missen die dag! En wat nu?

Het hele dorp is snel op de hoogte van onze plannen en van verschillende kanten wordt ons een lift aangeboden, weliswaar proberen ze je ook echt enorm af te zetten..Dwanna ontmoet een vriendelijk stel die aanbiedt ons erlaat in de middag heen te brengen. We besluiten het aanbod aan te nemen enwachten vervolgens de hele middag op het stel datnooit komt opdagen.Gefrustreerd en machteloos zitten we daar, de hele dag op een bankjete wachten, te wachten en te wachten.......Eèn van de buschauffeurenhoort van ons verhaal en biedt ons een gratis ritjeaan naar een stadje zo`n 30 km van LaBalsa vandaan enzegt dat de politie daar ons mogelijk naar la Balsa wil brengen. Webesluiten deze uitdaging aan te gaan, we hebben water en wijn en we hebbenimmers net een tent gekocht die we altijd nogoveral kunnen opzetten...In de bus vragen we onszelf al af hoe er een groot festival kan zijn in de middle of nowhere waar je alleen maar kan komen via smalle zandweggetjes langs de bergen. Uiteindelijk worden we voor het politiebureau afgezet en de vriendelijke, meegaande buschauffeur legt het verhaal uit aan deze heren. Ze konden ons misschien later op de avond naar La Balsa brengen. Totdat1 van de politieagenten ons mededeelt dater helemaal geenfeest is en dat het een vals bericht is op internet. Oeps.....met politiewagen en al worden we gedropt op de dichtstbijzijnde camping zodat we de volgende dag om 7:30 de enige bus kunnen nemen die er gaat op een dag....Een camping in de middle of nowhere waar je kan genietenvan een prachtige waterval op de achtergrond. Daar zetten we ons tentje op. De Chilenen op de camping zijn echt gastvrij, dus de 2 dagen (die we uiteindelijk besloten om te blijven, omdat het zo mooi was) werden we geheel voorzien van eten, thee en andere dingen, echt super lief. Ondertussen moesten we dus ook flink oefenen met ons Spaans want niemand sprak engels. Echt lachen, woord voor woord leerden we gesprekken voeren. Soms is gewoon doen de beste manier om iets te leren. En ondertussen wordt ook gelijk je uitspraak verbeterd, handig. De dag erop zijn we de omgeving gaan verkennen en zijn we door de bergen wezen wandelen en in ons lingerie setje een afgelegen meer in gedoken. Dat is pas echt pure vrijheid en genieten, eigenlijk gewoon onbeschrijfelijk.

De volgende ochtend om 7.30 al weer de bus terug genomen(kregen een lunchpakketje mee van de zoon van de eigenaresse van de camping, super lief) via Parral naar chilian en door naar Pucon.

PUCON

Pucon is een toeristisch plaatsje, wat iets wegheeft van een ski oord in Zwitserland of Frankrijk, tussen de bergen en meren in.

We zijn nu drie dagen in Pucon. Gisteren zijn weom 3 uur s`ochtends opgestaan om de vulkaan van Pucon te beklimmen. Na maar 3 uurtjes slapen waren we onderweg in een piepklein busje met 12 man die allemaal als doel voor ogen hadden de top van de vulkaan te bereiken niet wetende wat hen te wachten stond. We hadden voor deze vroege tocht gekozen omdat we dan de enige groep waren en niet met tientallen mensen tegelijk en de zonsopgang konden meemaken.Daar gingen we dan, volledig bepakt en aangekleed als een professionele hicker. Er werd ons verteld dat de tocht naar de top 4 uur in beslag zou gaan nemen, dit werden er uiteindelijk 5.5 uur. Het eerste stukje was goed te doen maar Dwanna had last van een loszittende schoen waardoor ze blaren kreeg. Na een uur wandelen werd ze behoorlijk duizelig en liep als een dronken tor de berg op. Na 1.5 uur besloot ze om af te haken omdat het niet meer verantwoord was. Je merkte dat veel mensen moeite hadden met deze tocht en hier niet geheel op berekend waren waardoor er nog twee mensen afhaakten.
Rachel is dapper verder naar boven geklommen maar de laatste paar uur naar de top waren echt afzien. Steeds heb je het gevoel dat je er bijna bent en dan blijkt het nog twee uur te zijn. De laatste 4 uur liep je over een smal ijzig en steil pad waarbij je letterlijk in de afgrond keek. Wat ze een toerist wel niet aandoen, ze hebben de mensen hier niet goed op voorbereid. De tocht bestond 5.5 uur echt alleen maar uit klimmen en ploeteren. Eenmaal op de top aangekomen was daar dan eindelijk die zucht van opluchting en de lava lucht sloeg zwaar op Rachel`s longen waardoor ze de tijd op de top hoestend heeft doorgebracht als een zware astma patiënt. Boven viel het uitzicht toch een beetje tegen in tegenstelling tot het uitzicht wat ze had op de terugweg heeft bewonderd. Van binnen kon Rachel wel lachen toen ze alle hickers op de terugweg tegenkwam die nog een hele weg te gaan hadden, wat iedereen zich waarschijnlijk niet realiseerde. Het leukste stukje was het glijden naar beneden door de sneeuw (zie foto`s). Het geeft wel een enorme kick om dit te hebben gedaan.

In de tussentijd bracht Dwanna haar ochtend door in het ziekenhuis om haar duizeligheid en vermoeidheidsklachten eens aan te pakken. Met haar Spaanse boekje opzak probeerde ze haar klachten duidelijk te maken. Hele ochtend is ze op sleeptouw genomen door een vroedvrouw, onderzoeken gehad en uiteindelijk een echo door een dokter die bij binnenkomst en weggaan een dikke zoen en knuffel gaf waar ze helemaal perplex van stond. Ook de vroedvrouw gaf een dikke zoen toen ze het ziekenhuis verliet. Iedere Chileen die we ontmoeten knuffelen en zoenen ons, na een tijdje begint dit te wennen.

Vandaag een relaxdagje en gaan we onze reis verder uitstippelen. Morgen weer een actieve dag waarbij we gaan raften! We houden jullie op de hoogte van onze spannende verhalen en avonturen.

Iedereen bedankt voor alle lieve en leuke berichtjes. Het doet ons goed om wat te horen van het thuisfront.

Knuffel uit Chili

Ps. Dwanna kan door voor een Zuid-Afrikaan en Rachel is inderdaad flink verbrand deze dagen