Vanuit Ilha GrandenamenDwanna en ik samen de speedconnection naar Rio de Janeiro van waaruit ik door ging naar het vliegveld en Dwanna nog een nachtjein RIO zou verblijven.Deze speedconnection zou 2.5 uur duren. Eerst moesten we een stukje met de boot afleggen en daarna met een busje, op het water begon het al te regenen en later kwam er zelfs nog onweer bij, niet echt een prettige tocht op de boot.De rit in de bus duurdeme te lang en op een gegeven moment vroeg ik de chauffeur waar het vliegveld was, aan zijn non-verbale houding werd meteenduidelijk dat hij niet wist dat ik naar het vliegveld toe moest. We waren inmiddels Rio ingereden en ik werd nu toch wel een beetje nerveus. Als een dolle keerdehij om. In Zuid-Amerika rijden ze als malloten, doorgetrokken streep of niet, links of rechts inhalen, het maakt allemaal niets uit. Als passagier kan je maar beter even je ogen sluiten.
Na 3.5 uur eindelijk aangekomen op het vliegveld verliep het inchecken vrij soepel. s´Nachts om 2 uur landde ik in Manaus, beetje spannend allemaal zo weer voor het eerst in je eentje. Nu was het zoeken naar mijn eigen naambordje. Voorheen vroeg ik me altijd af wie er nou op zulke bordjes afkwamen, nu behoorde ik daarzelf toe. Drie mensen van de tourorganisatie stonden me op te wachten en brachten me gelukkig veilig naar het hostel.
Na alles te hebben gesorteerd voor de amazone lag ik om half 5 in mijn bedje en moest ik de volgende ochtend om7 uur alweer op. Ons groepje bestond uit 4 personen. Allereerst gingen we per boottaxi de Rio Negro over en vervolgens werden we door een busje opgepikt om de amazone in te gaan. Vervolgens werden we weer met een klein bootje vervoerd naar onze locatie.
Ik had voor een dorm betaald maar er werd mij verteld dat ik de private room voor dezelfde prijs kreeg.Ik reageerde blij maar later kwam de achterdocht, niets is voor niets hier in Brazilie. Want waar zou ik datin hemelsnaam aan verdiend hebben om mijneigen kamertje te krijgen.

Deze dagenhebben we tussen de piranjas gezwommen. Het is niet gevaarlijk in deze tijd van het jaar,omdat het water nu zo´n 15 meter hoog staat en de piranja´s zich onderaan bevinden vanwege de lage temperatuur. Het water zal nog zo´n 10 meter gaan stijgen de komende paar maanden.Voor het avondmaal aten we piranjas, rijst, aardappelen en groente. Daarna aligators en dolfijnen gespot, deze zijn geadopteerd vanuit het zoutwater.Onze 65-jarige gidsdie alsinds zijn dertiende dit werk deed wist alles leuk en interessant te vertellen,wat een kennisheeft die vent. Ook hebben we wandelingen gemaakt door de jungle, veel uitleg gekregen over de verschillende planten en dieren die er rond zwerven. We hebben een nacht in hangmatten geslapen (dit omdat het nietveilig is op de grond vanwege eventuele slangen). Wehebben de sterrenhemelbekeken en de vogels om6 uur s´ochtends horen en zien ontwaken, prachtig!Daarnaast hebben we een bezoekje gebracht aaneen native huis. En ook was het leuk en indrukwekkend omhet schooltje te zien waar de ´amazone´ kinderen naartoe gaan.
Het was een leuk bescheiden groepje waar ik mee optrok, ik heb heerlijk kunnen genieten van de rust van de natuur, kortom; het waren heerlijke dagen. In de avonden kwamen alle groepen gezellig samen. Na lang te kletsen zijn we er natuurlijk ook nieuwsgierig naar wat iedereen betaald voor deze tour, de Brazilianen betaalden minder in vergelijking met de Europeanen en Amerikanen.
Daarna heb ik nog een dagje alleen inManaus doorgebracht, echt een smerige rivierstad.Terwijl mensen in Brazilie aan Dwanna nog weleens de weg vragen wordt aan mij nu regelmatig gevraagd of ik verdwaald ben, ben dan ook 1 van de weinige blanke vrouwenin deze stad. Tijdens mijn weekje alleen zie ikeen groot contrast ten opzichte van het zuiden van Brazilie.Veel meer armoede ener is meer te zien van de kolonisatie en ook is het minder toeristisch.

Na Manaus ben ik doorgevlogen naar Belem van waaruit ik per bus naar Sao Luis (de hoofdstad van maranhao) ben doorgegaan, daar heb ik een paar nachten in het historische centrum doorgebracht. Een prachtige koloniale stad waar zowel de Fransen, Portugezen en Nederlanders hun sporen achterlieten in de 17e eeuw. Nadat de Fransen en Portugezen de stad innamen, hebben de Nederlanders even geheerst van 1641-1645.Leuke smalle en steile straatjes met mooie herenhuizen. Sao Luis behoort nu tot de lijst van werelderfgoed van de UNESCO.
Ik heb deze dagen doorgebracht met twee braziliaanse meiden, samenhebben wehet stadje verkend en de tweede dag hebben we nog op een eiland doorgebracht. Het was nogeven spannend om terug te komen op vastewal. Mensen vanhet eiland hadden namelijk voorrang op ons en omdater s´ochtends geen boot is gegaan was het nu dus extra druk.Uiteindelijk mochten we op het allerlaatste moment mee op een overvolle boot. Na een kwartier bleek dat de boot de verkeerde kant opging vanwege de zware mist en regen, de schipper had het niet gezien!Wij bedachten al scenario´s voor wat te doen als dezeboot zou zinken. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal weer goedgekomen, wel is de boot nog tegen een zandbank opgevaren, maar goed. In Brazilie moet je alles nemen zoals hetkomt, vooral geen zorgen maken! ' Don´t worry, be happy!'
Ook lekkergeshopt metmijn braziliaanse vriendinnetjes.Wanneer zij voor mijvragen wat iets kost is de prijs aanzienlijk lager dan wanneer ik mijn Europeaanse gezichtje laat zien, de prijs wordt meteen opgevoerd. Zeker ook weer hier in het noorden wordt er meer onderscheid gemaakt.

Na Sao Luis doorgegaan met de bus naar Fortaleza waar ik Dwanna weer zou ontmoeten van waaruit we doorgegaan zijn naar het plaatsjeJericoacoara waar we onze laatste daagjes lekker rustig aan hebben gedaan!